De bieb

De bibliotheek was vroeger een magische plek voor mij. Vanaf een jaar of tien ging ik elke vrijdagmiddag op mijn fietsje naar de bieb. Ik neusde tussen de boeken, zocht er met aandacht een paar uit. Ik herinner me dat ik tussen de rijen boeken liep en bedacht dat elk boek een andere wereld herbergde. Deze gedachte deed mijn bloed sneller stromen. Al die verhalen die stonden te wachten tot ik ze ging lezen. Ik vond het geweldig.
 
Thuis trok ik me terug in mijn kamer. Met mijn boeken. Vaak bestudeerde ik eerst de omslag. Als ik in de bieb nog niet had bedacht welk boek ik als eerste ging lezen, maakte ik zorgvuldig een stapeltje. Ik werkte van boven naar onder.
Verloren tussen kaft en kaft reisde ik mee met een jongen die werd geronseld als matroos op een schip van de WIC, keek ik toe toen een man werd gekielhaald. Ik liep mee in een kruistocht en luisterde naar Paultjes vader toen hij vertelde over het concentratiekamp. Het was heerlijk om te verdwijnen in een verhaal, om te ontsnappen aan de wereld. 

Fantasie en verbeelding zijn geweldig. Heb je wel eens een film gezien die mooier was dan het boek? Ik niet. In mijn verbeelding is altijd meer mogelijk. Beelden begrenzen waar woorden ruimte geven voor onze grenzeloze fantasie.
Als ik het boek uit had en het was mooi, bekeek ik nauwkeurig nog een keer de voorkant en de achterkant. Soms stond er een foto van de schrijver op en dan keek ik in zijn of haar ogen om te ontdekken hoe hij of zij die wereld kon bedenken, hoe hij of zij met woorden een wereld kon scheppen die voor mij zo echt was. Ik ben er nooit achter gekomen.
 
Ik kan me niet meer zo verliezen in een boek als vroeger. Terwijl de jaren voortholden ben ik ergens iets kwijtgeraakt. Soms gebeurt het nog, dat een verhaal me bij de kladden grijpt en me pas loslaat lang nadat ik het uit heb. Dan geniet ik.
De bieb is nog steeds een plek met grote aantrekkingskracht, een plek van woorden en verhalen. Ik gun iedereen een bieb.