Het is voorbij

Ruim tien jaar geleden bracht ik onze oudste naar de basisschool en gisteren heb ik onze jongste opgehaald, op zijn laatste dag. Daarmee is de basisschooltijd voorbij. Niet alleen de kinderen hebben van alles geleerd, ik ook.  
 
Ik weet nog goed dat onze oudste naar school ging. Het lijkt helemaal niet zo lang geleden. Ik vond het best een ding om je kleuter zoveel uren in de week weg te brengen. Het heen en weer rijden begon, het op tijd staan omdat je elke keer weer iemand op moet halen. Soms hadden de kinderen het goed op de basisschool. Soms niet.
Ik leerde dat de leerkracht niet alles weet en dat je soms moet knokken om dingen beter te krijgen voor je kind. Ik heb ook geleerd dat een goede leerkracht zijn of haar gewicht in goud waard is. De leerkracht die je kind echt ziet. Daar hebben we er ook veel van mogen meemaken, God zij dank.
 
De eerste jaren zaten de kinderen op een kleine, overzichtelijke school. Ondanks de goede kwaliteit van onderwijs kwamen er te weinig nieuwe kinderen en moest de school zijn deuren sluiten. De oudste kon daar nog groep 8 afronden, maar de jongste ging voor de laatste twee jaar naar een andere basisschool, een grote school met voor mij nauwelijks overzicht. De eerste keer op het plein kregen mijn hersenen kortsluiting omdat er zoveel ouders stonden te wachten. Ik leerde dat als ergens veel mensen zijn je niemand meer echt ziet. Iets met bomen en bos, denk ik. 
 
Bij een grote school hoort ook een grote klas. Ik zag dat onze jongste het heerlijk vond om met zoveel jongens in de klas te zitten. Hoewel, zitten? Het is meer springen, duwen, trekken, schreeuwen, lachen en diverse combinaties daarvan. Hij werd meteen in de groep opgenomen, iets waar ik nog steeds dankbaar voor ben. Aan het einde van dit schooljaar hield een van de jongens een kampeerfeest. Met negen jongens in een paar tentjes dichtbij het kanaal. Mooier kan het niet.
 
De basisschooltijd van onze kinderen heeft mij veranderd. Toen ik de oudste bracht, deed ik nog hard mijn best om in het ideale plaatje te passen. Een of ander achterlijk plaatje, dat ik in mijn hoofd had en waar ik me niet eens goed bewust van was. Ik wilde dat andere mensen me aardig vonden, dat ze me als een goede moeder zagen. En ik was bereid om mijn kinderen door het scherpe malletje van het ideale plaatje te duwen.
 
Dat is niet meer. Het voordeel van een kleine school is dat je niet kunt opgaan in een menigte. En deze o zo mooie kleine school had veel ouders die open waren over dingen die thuis niet goed gingen. We hebben heel wat keren elkaars klaagzangen aangehoord en er om gelachen. (Soms werkten we ook best op elkaars zenuwen, dat hoort denk ik ook bij een kleine school.) En ja, ik heb ontdekt dat ik niet in het perfecte plaatje pas. Dat het plaatje meer kwaad doet dan goed. Dat mijn kinderen vooral zichzelf mogen zijn en dat hun welzijn voorop staat. 
 
Dat scherpe malletje ligt in de prullenbak. Al jaren. En ook al vind ik nog steeds belangrijk wat andere mensen van mij vinden, ik kom daar elk jaar wat losser van. 
 
Hoera.