|
Vanavond is de vijfde dag van Chanoeka, het feest van de lichtjes. Vandaar dat deze blog gaat over Judit, een rijke weduwe uit Betulia. Hoewel niet zeker is of zij tijdens de opstand van de Makkabeeën heeft geleefd, is het boek Judit verbonden met Chanoeka. Waarschijnlijk omdat beide verhalen gaan over wonderlijke overwinningen van Israël over machtige tegenstanders. Als opperbevelhebber Holofernes met zijn leger neerstrijkt in de vallei vlakbij Betulia, de woonplaats van Judit, snijdt hij de stad af van water en voedsel. Na ruim een maand wordt de situatie echt nijpend. De magistraten van de stad zien de wanhoop van het volk en horen hun klacht en daardoor besluiten ze God nog vijf dagen te geven om hen te redden. Zo niet, dan geven ze zich over. Aanzien Hier verschijnt Judit op het toneel. Haar man is ruim drie jaar eerder overleden door een zonnesteek. Sindsdien kleedt zij zich als een weduwe. Ze is niet hertrouwd en haar man heeft haar grote rijkdom achtgelaten. In de antieke tijd had je als weduwe meer vrijheid dan de meeste vrouwen. Judit mocht bijvoorbeeld zelf kiezen met wie ze zou trouwen, maar ze had ook de keuze om niet te trouwen en zelf haar leven te besturen. Blijkbaar geniet Judit aanzien in de stad, want als ze haar dienstmeisje opdraagt de magistraten te roepen, komen deze bij haar huis. Ze zegt dat ze het niet eens is met hun belofte aan het volk de stad over vijf dagen over te geven. ‘…U moet niet proberen om besluiten af te dwingen van de Heere onze God. God laat zich niet zoals een mens in het nauw drijven, noch kan men aan Hem de wet voorschrijven als aan een mensenkind’ (Judit 8:16). Bij de vijand Vervolgens vertelt ze dat ze een plan heeft. Ze doet haar rouwkleren uit en maakt zich mooi alsof ze naar een feest gaat. Met haar dienstmeisje verlaat ze de stad en daalt de berg af, nagekeken door de mannen. (Dit keert trouwens terug in het verhaal: eerst Judit, dan de mannen.) Vervolgens meldt ze zich bij Holofernes. De vijand is onder de indruk van haar schoonheid en ontvangt haar hartelijk. Judit doet net alsof ze zich bij hen aansluit en zegt dat ze de vrijheid wil hebben om elke nacht naar het ravijn te gaan om tot haar God te bidden. Die krijgt ze. Een paar nachten blijft Judit in het vijandelijke kamp. Als het tijd is voor een feest wordt zij ook uitgenodigd. Holofernes is in zijn nopjes door haar aanwezigheid en drinkt zeer veel wijn, meer dan hij ooit in zijn leven gedronken had (Judit 12:20). Dat had hij beter niet kunnen doen. Als de feestgangers het domein van de opperbevelhebber verlaten hebben, zijn ze in de veronderstelling dat Holofernes de nacht zal doorbrengen met de mooie Judit. De eneuch die zijn huishouden bestiert, sluit de tent van buiten af. Wat als de opperbevelhebber niet zo beneveld was geweest? Judit neemt een groot risico. Zwaar karwei Eerst bidt Judit tot de Eeuwige. Dan pakt ze Holofernes’ zwaard, grijpt de man bij zijn hoofdhaar, bidt nogmaals om kracht en slaat hem in twee keer het hoofd af. Ik heb even gegoogeld op hoeveel kracht er voor nodig is om iemand het hoofd af te hakken en dat is best een zwaar karwei. Natuurlijk speelt de scherpte van het zwaard ook een rol. Het schijnt dat de guillotine is uitgevonden om de doodstraf sneller en humaner uit te voeren, aangezien een zwaard nog wel eens vast kwam te zitten. Judit heeft twee slagen nodig gehad. Blijkbaar was ze sterk en liet Holofernes zijn zwaard regelmatig slijpen. Dat moment tussen de eerste en tweede slag moet bizar zijn geweest. Alleen in de tent, midden in een vijandelijk kamp, bloed – dun door de alcohol – dat spettert en stroomt. Mee in de tas Ze vertrekt niet zonder het afgehakte hoofd. Of beter gezegd: het dienstmeisje. Deze trouwe vrouw wacht buiten de tent op haar meesteres. In Judit 13 vers 9 en verder lezen we: Kort daarna kwam ze naar buiten en gaf het hoofd van Holofernes aan haar kamenier. Deze deed het in haar levensmiddelentas. Dat detail spreekt tot mijn verbeelding. Ik zie de twee vrouwen voor me, eentje een beetje scheef lopend door de best zware tas en de ander mooi aangekleed, maar onder de bloedvlekken. In de bescherming van het nachtelijke duister lopen ze terug naar hun stad, de berg op. Hun lichamen strak door de mengeling van angst en opluchting. Feest De inwoners van Betulia zijn erg blij als ze Judit hebben binnengelaten en zien dat de opperbevelhebber dood is. Magistraat Uzzia prijst haar met bekende woorden: ‘Gezegend bent u, dochter, door de allerhoogste God, meer dan alle vrouwen ter aarde…’ Maar de rol van Judit is nog niet uitgespeeld. Ze bedenkt een plan waarmee de stad weer vrij zal zijn. Het werkt. De vijand vlucht naar Damascus. De hogepriester komt uit Jeruzalem om Judit eer te bewijzen en haar in de naam van de Eeuwige te zegenen. Het vijandelijke kamp wordt geplunderd en daarna is het tijd voor feest. Alle Israëlitische vrouwen kwamen aanlopen om haar te zien; zij prezen haar en voerden ter ere van haar dansen uit; (…) En zij ging voor heel het volk uit en leidde de rondedans van alle vrouwen; de Israëlische mannen volgden, in wapenrusting (Judit 15:12 ev). Judit is geen verhaal over moederschap, over het baren van een uitverkoren kind. Judit laat iets zien van de verborgen kracht in een ieder van ons. Kracht die God wil gebruiken. Voor de fans van Girls In Trouble Music: zij hebben ook een lied gecomponeerd en geschreven over Judit. Dat kun je hier luisteren.
0 Reacties
Soms gebeuren er dingen in het leven waardoor ik de moed dreig te verliezen. Zoals een tijdje geleden, toen er brand uit was gebroken in het huis van iemand die een bijzondere plek in mijn hart heeft. Ik zie mezelf nog zitten aan de keukentafel in mijn eigen veilige huisje, net nadat ik gehoord had van de brand. ‘Heer,’ zei ik, ‘geef dat de brand met een sisser afloopt.’ Nadat ik de kinderen weer van school had gehaald, naar dansles was geweest en mijn berichten checkte, las ik dat het hele, prachtige huis verloren was gegaan. Alles was weg. Toen ik later aan degene-die-zo’n-bijzonder-plekje-in-mijn-hart-heeft vertelde over mijn gebed, zei ze: ‘Uiteindelijk is het ook met een sisser afgelopen.’ We lachten wrang. Ja, ze heeft een gezonde dosis humor. Tegelijkertijd vroeg ik me af: God wist toch wel wat ik bedoelde? Of toch niet? Laatst las ik Vurig, gebruik je gebed als krachtig wapen van Priscilla Shirer. Een gebed als wapen, een krachtig wapen nog wel, dat klinkt me als muziek in de oren. Vurig is een prettig leesbaar boek dat je met de neus op de feiten drukt. De strategieën van satan worden kort uitgemeten en daartegenover wordt de waarheid die God is gesteld. Een aangenomen dochter van God. Dat ben ik, dat ben jij. Shirer helpt je om de strategieën van satan te herkennen en te ontmantelen. Want ondanks dat de strijd al dik gewonnen is door de Ene, pakt de vader van de leugen elke kans die hij krijgen kan. Hij strooit ons zand in de ogen. Een paar van de leugens die Shirer noemt zijn dat onze echtgenoot moet veranderen (en dat wij hem daarbij moeten helpen) en dat we pas waardevol zijn als we veel voor anderen doen. Over sommige zaken vind ik haar te optimistisch, bijvoorbeeld de bewering dat je als vrije dochter het door God gegeven inzicht hebt om te weten wanneer God je vraagt om iets te doen en wanneer je met verwachtingen van anderen te maken hebt. Dit inzicht lijkt mij geweldig, aangezien dit voor mij vaak een worsteling is. Wie weet heeft Shirer gelijk en ligt mijn pakje inzicht ergens te verstoffen in een hoekje van mijn hart. Kortom, tips zijn welkom. Shirer behandelt tien gebedsstrategieën voor verschillende terreinen in je leven. Ik noem er een paar: je passie, je gezin, je pijn en innerlijke rust. Het boek is inspirerend om te lezen en kan je zeker verder helpen in de praktische invulling van je leven als een vrije dochter van God. Op de knieën.  Ze slaat haar handen voor haar oren als ze de baby hoort huilen en krult zich op op haar mat. Het geluid van het pasgeboren kind snijdt als een slachtmes door haar binnenste. Zes zonen! Lea heeft zes zonen gekregen en haar schoot blijft leeg. Het enige waar zij goed voor is, is andere vrouwen helpen met hun kinderen. Als het gehuil harder wordt, drukt ze haar vingers tegen haar oren. Ze hoort haar eigen bloed stromen en vervloekt het. Waarom blijft het maar stromen? Ze is leeg en ze blijft leeg.
Weer ziet ze de voldane blik van Lea voor zich toen ze het ingezwachtelde jongetje op haar buik had gelegd. Warme tranen stromen over haar gezicht, uit een onuitputtelijke bron. Ze is uit Lea’s tent vertrokken voor Jacob naar zijn jongste zoon kwam kijken. De bewonderende blikken, de wonderlijke eenheid die haar man en haar zus dan vormen, ze kan het niet verdragen. Dan hoort ze Bilha’s stem: “Rachel!” De roep wurmt zich langs haar vingers die haar oren dichtdrukken. Nog harder drukt ze, tot het pijn doet. Even later voelt ze de mat bewegen onder Bilha’s gewicht. Ze gaat achter haar liggen en slaat haar armen om haar heen. De warmte van haar lichaam kan de pijn niet verdrijven. Voorzichtig haalt Bilha haar handen weg bij haar oren. “Ik wist dat je hier was,” fluistert ze. Als Rachel Jacob bij de put ontmoet is het liefde op het eerste gezicht. In elk geval voor Jacob. Omdat hij de vader van Rachel, Laban, geen bruidsschat kan betalen, wil hij zeven jaar voor Rachel werken. En de jaren waren in zijn ogen als dagen, omdat hij haar liefhad (Genesis 29:20). Onvruchtbaar Door Labans listigheid trouwt Jacob eerst met Lea, de zus van Rachel, en daarna met Rachel. Al snel baart Lea de ene na de andere zoon. Rachel niet. Net als Sara en Rebekka is ze onvruchtbaar. Ze wordt jaloers op Lea en in Genesis 30 vers 1 roept ze in haar wanhoop naar haar man: “Geef mij kinderen, en zo niet, dan sterf ik.” Kinderen, vooral zonen, betekenen toekomst en status in de wereld van de zussen. Maar Jacob lijkt geen begrip te hebben voor Rachels pijn. Hij reageert boos: “Neem ik soms de plaats in van God, Die jou de vrucht van de schoot onthouden heeft?” (Genesis 30:2) Verlangen Hij wrijft haar in dat het háár schoot is die dichtzit. Híj heeft tenslotte al kinderen met Lea. Hem onthoudt de Eeuwige geen zonen. Nergens is te lezen dat Jakob de Eeuwige vraagt om de schoot van Rachel te openen. In tegenstelling tot zijn vader Izak die vurig tot de Eeuwige bad in het bijzijn van zijn vrouw, want zij was onvruchtbaar (Genesis 25:21). Elke vrouw die verlangt naar een kind en bij wie het lang duurt voor het verlangen vervuld wordt of bij wie dat nooit gebeurt, kent de pijn van dit verlangen. Lea, Bilha en Zilpa, alle drie hebben ze kinderen en de tenten van Jakob moeten gevuld zijn geweest met de geluiden van de acht jongens in allerlei leeftijden. Ik kan me voorstellen dat Rachel zich leeg heeft gevoeld tussen zoveel leven. Liefdesappels In Genesis 30 lezen we dat Ruben liefdesappeltjes vindt, ofwel alruinen. Ze zouden in seksueel opzicht stimulerend werken en de vruchtbaarheid bevorderen. Vandaar dat Rachel de alruinen wil hebben. Ze sluit een deal met Lea en ruilt een nacht met Jacob voor de vruchten. Ondanks dat Rachel de alruinen heeft, raakt Lea zwanger. In rap tempo verhaalt de Bijbel over de geboorte van twee zonen en een dochter. Direct hierna, of misschien gelijktijdig, denkt de Eeuwige aan Rachel. Eindelijk, nadat andere vrouwen haar man in totaal elf kinderen hebben geschonken, is het haar beurt. De Eeuwige bepaalt de tijd, niet de alruinen. Waarom Hij haar schoot nu opent, vertelt de Bijbel niet. Gedenksteen Na de geboorte van Jozef raakt Rachel voor de tweede keer zwanger. De familie trekt van Bethel naar Efrath als haar weeën beginnen. Ironisch genoeg sterft Rachel, die jarenlang gebukt ging onder onvruchtbaarheid, in het kraambed. Het verhaal van Rachel is eigenlijk best treurig. Haar naam zal onlosmakelijk verbonden blijven aan de pijn van onvruchtbaarheid. Ze wordt begraven langs de weg naar Efrath, ofwel Bethlehem. Jacob richt een gedenksteen op bij het graf en deze steen is een herkenningspunt geworden (1 Samuël 10:2). Haar graf is eeuwenlang een plek geweest waar vrouwen samenkomen om te treuren om Rachel en hun eigen onvruchtbaarheid. Ze is niet meer de jongste als ze alles in de steek laat en met haar man naar een onbekende bestemming vertrekt. Sara wordt voor het eerst genoemd in Genesis 11, bij een opsomming van de afstammelingen van Terah. Van haar schoonzus wordt vertelt wie haar vader is, van Sara vertelt de Bijbel alleen dat ze onvruchtbaar is. Geen kinderen betekende in die tijd geen toekomst en blijkbaar is van een vrouw zonder toekomst het verleden niet belangrijk. Als Abraham 75 jaar is belooft de Eeuwige hem nageslacht (Genesis 12: 2,3). Later, als hij en Sara hun kamp opslaan bij Sichem belooft de Eeuwige dat hij dit land aan Abrahams nageslacht zal geven. Beide keren noemt Hij Sara niet. Na een zware hongersnood en nadat de Eeuwige Sara redt uit het huis van de farao, krijgt Abraham in Genesis 15 weer een belofte van God. Abraham lijkt zijn twijfels te hebben, aangezien hij nog steeds kinderloos is. De Eeuwige wijst hem op de sterren aan de hemel. Slimme zet Hierna treedt Sara handelend op. Waarschijnlijk heeft haar man haar vertelt over zijn ontmoeting met de Eeuwige. Sara, die weet dat haar baarmoeder potdicht zit, schuift haar slavin naar voren. In die tijd was het niet ongebruikelijk dat een man een tweede vrouw nam als zijn vrouw na zoveel jaren huwelijk geen kind had gebaard. Een zoon was een garantie voor de toekomst. Hij zou niet alleen de bezittingen erven en de naam van zijn vader door laten leven, maar ook voor zijn ouders zorgen in hun ouderdom. Waarom Abraham hier zelf niet eerder initiatief in heeft genomen, is niet bekend - hij lijkt rijk genoeg om twee vrouwen te kunnen onderhouden. Dat Sara een slavin aan haar man geeft is geen domme zet. Het kind van de slavin zal als het hare worden gezien en als Abraham een tweede vrouw zou nemen die wel zijn kinderen zou krijgen, zou Sara's toch al kwetsbare status naar beneden kelderen. Sara doet mee Als de slavin een zoon baart, lijkt alles geregeld. De Eeuwige blijft stil en Sara moet gedacht hebben dat Hij Zijn beloftes via Ismaël zal vervullen. Maar dan, als Ismaël dertien jaar is, verschijnt de Eeuwige weer aan Abraham. Weer belooft Hij dat Abraham vader zal worden van een menigte van volken. Ook belooft Hij nogmaals dat heel het land Kanaän voor zijn nageslacht zal zijn, als een eeuwig bezit. Het teken van dit verbond is de besnijdenis. Deze keer, ruim twintig jaar na de eerste belofte van de Eeuwige over nageslacht voor Abraham, wordt het duidelijk dat Sara een rol speelt in Zijn plannen. Genesis 17 vers 16 verhaalt: "Want Ik zal haar zegenen, en u ook uit háár een zoon geven; ja, Ik zal haar zo zegenen dat zij tot volken zal worden; er zullen koningen van volken uit haar voortkomen." Hier wordt voor het eerst gelachen om Gods plan. Deze keer door Abraham. Sara is namelijk al negentig jaar. Izak Abraham lijkt echter tevreden met Ismaël als eerstgeboren zoon, als zoon met wie de Eeuwige verder zal gaan en hij pleit voor Ismaël. Maar de Eeuwige houdt voet bij stuk. Hij herhaalt dat Sara een zoon zal baren en geeft nu ook de naam voor deze jongen: Izak, dat betekent hij lacht. Kort daarna hoort Sara met eigen oren Gods beloften. In het begin van Genesis 18 staat: Daarna verscheen de HEERE aan hem bij de eiken van Mamre, toen hij bij de ingang van zijn tent zat en de dag heet werd. Nadat iedereen aan het werk is gezet om een overdadige maaltijd klaar te zetten is het eerste wat een van bezoekers zegt: "Waar is Sara, uw vrouw?" Vervolgens vertelt deze man dat hij over een jaar zal terugkomen en dat Sara dan een zoon zal hebben. God heeft mij doen lachen Sara is in de tent en hoort de woorden. Ze lacht in zichzelf. Had Abraham haar niet verteld over zijn laatste ontmoeting met de Eeuwige? Sara's grote verwondering doet vermoeden van niet. Ze menstrueert niet meer en het idee dat Abraham haar weer zal beminnen vindt ze ronduit vermakelijk. Toen Abraham lachte negeerde de Eeuwige dat. Bij Sara doet Hij dat niet. Blijkbaar moet Sara weten dat ze belangrijk is voor de Eeuwige, Hij heeft tenslotte al eerder wonderen voor haar verricht, denk aan het huis van de farao. Jagersma schrijft in zijn commentaar op Genesis dat de Eeuwige van Sara geen enkele scepsis accepteert omdat zij een grote rol speelt in Zijn reddingsplan. Nog geen jaar later ziet Izak het levenslicht. Weer wordt er gelachen. Sara zegt in Genesis 21 vers 6: "God heeft mij doen lachen; ieder die het hoort, zal met mij lachen." Sara, vorstin, moeder van de beloofde zoon, moeder van het volk Israël: zij leerde aan den lijve dat voor de Eeuwige niets te wonderlijk is.  Sara en de zwangere Hagar bij Sara's tent. (Deze plaat komt uit 'De Bijbel voor jongeren' naverteld door Selina Hastings, met illustraties van Eric Thomas.) De gang lijkt nog langer dan voorgaande keren. Ze onderdrukt de neiging om steun te zoeken bij de muur en loopt verder, haar stappen zekerder dan ze zich voelt. Wat zal haar man doen? Koningin Vasthi was juist niet komen opdagen toen de koning haar ontbood. Nu doet zij het omgekeerde: komen, terwijl hij niet om haar gevraagd heeft. Haar hart klopt in haar keel bij de gedachte dat ze nog voor zonsondergang zal sterven. Ahasveros is vast op haar uitgekeken. Haar man staat er om bekend dat hij sneller vrouwen verslijt dan zijn sandalen. Aan het einde van de lange gang ligt de troonzaal. Ze tuurt naar de figuur op de troon en ziet dat hij wat meer rechtop gaat zitten. Hij heeft haar al gezien! Sneller gaan haar stappen, alsof het nu toch niet meer uitmaakt: haar leven ligt in zijn handen. Als ze dichterbij is, leest ze nieuwsgierigheid en verwondering op zijn gezicht. In de zaal valt iedereen stil door haar verschijning. Haar oksels prikken en ze valt voor hem op de grond. Haar knieën raken pijnlijk de marmeren vloer. "Koningin Esther?" Voorzichtig kijkt ze op. In tegenstelling tot andere verhalen van vrouwen in de Bijbel, gaat Esther niet over onvruchtbaarheid, moederschap en het voortzetten van de familie. Zij heeft een andere belangrijke taak: het redden van Gods volk. Esther leefde in het Perzische rijk in de tijd dat het volk Israël in ballingschap was, in de burcht Susan. Deze plaats ligt in het westen van het huidige Iran, een behoorlijk eindje van Israël. Ook Daniël heeft hier aan het hof gediend. Waarschijnlijk is koning Ahasveros dezelfde als Artaxerxes, ofwel Xerxes de Eerste. Hij regeerde van 486 tot 465 voor Christus. Hij was de kleinzoon van Kores, en de zoon van Darius. Volgzaam In het begin komt Esther volgzaam en gedwee over. Tot twee keer toe verhaalt de Bijbel dat ze zwijgt over haar afkomst omdat Mordechai haar dat geboden heeft (Esther 2:10,20). Het lijkt alsof iedereen die haar ontmoet haar aardig vindt. Ook de koning valt als een blok voor haar. Haar volgzaamheid sterft een plotselinge dood als Mordechai een beroep op haar doet wanneer Haman alle Joden wil uitroeien. Zij moet naar de koning om genade af te smeken voor het Joodse volk. Esther reageert wanhopig. Hoe kan zij op eigen initiatief naar de koning gaan? Als hij haar niet de gouden scepter toereikt zal ze sterven. En hij heeft haar de laatste dertig dagen niet laten roepen. Waarschijnlijk is ze, niet geheel onterecht, bang dat hij op haar is uitgekeken. Mordechai houdt echter voet bij stuk. Ze moet zich niet verbeelden dat zij het wel zal overleven omdat ze koningin is. Misschien is ze juist voor deze tijd koningin geworden. Keuze Ester maakt een keuze en daarmee verandert ze in een actieve, ondernemende koningin. Vanaf nu deelt zij de orders uit. Na drie dagen vasten verschijnt ze ongevraagd voor de koning. Hij strekt zijn scepter naar haar uit en dat betekent leven voor Esther. Drie keer belooft hij haar de helft van zijn koninkrijk voor ze haar verzoek op tafel legt (Esther 5:3, 6 en 7:2). Dat doet ze tijdens een maaltijd in haar verblijf in de aanwezigheid van Haman en Ahasveros. Ze neemt hier een groot risico door te vertellen dat ze een Jodin is. Dat had niet gehoeven. Ze had ook prima voor het Joodse volk op kunnen komen zonder zich met hen te identificeren. Door het wel te doen, zet ze weer haar leven op het spel. Ahasveros heeft geen benul waar ze het over heeft, aangezien hij Haman veel te veel ruimte heeft gegeven om zijn gang te gaan. Het aandeel van de koning in het hele verhaal wordt trouwens door alle partijen genegeerd. Hij reageert woedend op Esthers verhaal. Haman, de Amalekiet die alle Joden van de aarde wilde wegvegen, smeekt vervolgens een Jodin om zijn leven. Over ironie gesproken. Terug vechten Nogmaals verschijnt Esther ongevraagd bij de koning. Deze keer om te vragen de wet te veranderen die Haman heeft opgesteld om de Joden uit te roeien. Ook nu geeft Ahasveros alles uit handen en gebiedt Mordechai en Esther te doen wat goed is hun ogen. Vervolgens stellen zij een wet op die de Joden in elke stad toestaat om terug te vechten en te plunderen. Hoe het verder is gegaan met Esther is niet bekend. De opvolger van Ahasveros is niet een zoon uit haar lichaam. Misschien heeft ze kinderen gekregen, misschien ook niet. Esthers verhaal draait niet om moederschap. Ze was een moedige koningin die haar leven waagde voor haar volk. Daarmee lijkt ze op Jozef, die ook aan een vreemd hof onderkoning werd en met zijn voedselinzameling zijn eigen volk en andere volken redde van de hongersnood. Net als Jozef was Esther mooi van uiterlijk. Net als Jozef was ze een redder van Israël. Beide zijn ze een voorloper van onze Messias. Dit vrolijke Poeriemlied is geschreven door Girls in Trouble Music. Het gaat over koningin Vasthi, die weigerde bij haar man te komen toen hij haar ontbood. Volgens de Joodse traditie zou het Ahasveros' bedoeling zijn geweest dat zijn koningin met enkel een diadeem op haar hoofd haar schoonheid zou laten zien. Dat betekent dat Vasthi naakt moest verschijnen in een ruimte waar de wijn rijkelijk stroomde, in een ruimte vol mannen. Waarschijnlijk heeft haar weigering haar het leven gekost.
Ze is er. Eindelijk. Haar kleren plakken tegen haar rug tijdens het waterputten. De zon is bijna op zijn hoogste punt en ze heeft geluk dat ze geen andere mensen bij de bron treft. Dorstig schept ze het water zo uit de emmer en drinkt. Haar dikke buik schuurt tegen de rand van de put.
Straks zal ze de waterzak weer vullen. Ze gooit wat water in haar gezicht en zakt dan vermoeid neer in de schaduw van een uitstekende rots. Voor de zoveelste keer gaat ze de gebeurtenissen na die er toe geleid hebben dat ze nu hier zit. Ook al is ze al een paar dagen op de vlucht, ze hoort nog steeds de minachting in Sara’s stem, voelt het kletsen van haar droge hand tegen haar wang. De meesteres had haar de meest vervelende klusjes gegeven en als een havik toegekeken of ze het wel goed deed. Nog voor de zon op was gekomen, had ze zich stilletjes uit de voeten gemaakt. Weg bij de tenten van Abraham, weg bij Sara. Terug naar Egypte wil ze. Voor haar ligt een zware, lange reis door de woestijn. Terwijl ze op haar verborgen plekje zit uit te rusten, beweegt het kind in haar buik. Abrahams kind. Zij, een slavin, draagt zíjn kind en Sara heeft het nakijken. Ze moet er niet aan denken dat Sara de moeder wordt van dit kind. Hagar wordt voor het eerst in de Bijbel genoemd wanneer Sara haar naar voren schuift als draagmoeder. Wat Hagar van d it alles vindt, vertelt de Bijbel niet. Als Sara en Abraham het over Hagar hebben, noemen ze haar consequent ‘de slavin’. Ze wordt niet bij naam genoemd, ze lijkt niet meer dan een baarmoeder op poten. Zwanger Hagar raakt zwanger en daarmee verandert de sfeer in het kamp van Abraham. In Genesis 16:4 staat dat Sara in de ogen van Hagar verachtelijk is en Sara reageert daarop door Hagar zo te vernederen dat ze de benen neemt. Een engel vindt Hagar bij een waterbron in de woestijn, ergens aan de weg naar Sur. Dat is meer dan honderd kilometer van Hebron, waar Abraham zijn tenten had opgezet. De engel noemt haar wel bij de naam en spreekt haar aan met ‘Hagar, slavin van Sara’. Vervolgens geeft hij haar de opdracht om terug te keren en zich aan Sara te onderwerpen. En Hij doet Hagar een belofte: ‘Ik zal uw nageslacht zeer talrijk maken, zodat het vanwege de menigte niet geteld kan worden.’ Vervolgens zegt Hij dat ze haar zoon de naam Ismaël moet geven. Dat betekent God hoort. De Eeuwige geeft haar zoon een naam, niet Sara. Eigenlijk betekent dat dat haar kind niet van Sara zal zijn. Een naam In de Bijbel is het geven van een naam meer dan het lijkt. Het betekent ook dat je verantwoordelijkheid neemt, dat je zegt dat degene die je een naam geeft bij je hoort. Adam geeft bijvoorbeeld namen aan de dieren en later zal hij zijn vrouw ‘Eva’ noemen. Op haar beurt geeft Eva haar zonen Kaïn en Seth hun namen. Mensen geven mensen een naam en mensen geven dieren een naam. Pas als Hagar in beeld komt, geeft een mens de Eeuwige een naam. Dat Hagar Hem een naam geeft getuigt van een diepe verbondenheid tussen haar en de Eeuwige. Ze noemt Hem El ro’i, dat betekent God die mij ziet. Hagar luister naar de Eeuwige en keert terug naar de tenten van Abraham. Na de geboorte van Ismaël blijft het stil. De Eeuwige verschijnt niet en ook de engelen blijven weg. Abraham heeft vast gedacht dat Ismaël het kind is dat de Eeuwige beloofd heeft en hij lijkt het prima te vinden. Waarschijnlijk is Ismaël opgegroeid met Abrahams verhalen over de Eeuwige en de beloften die Hij Abraham en zijn nageslacht gegeven heeft. Vrij Maar de Eeuwige heeft een ander plan. Als Ismaël een jaar of dertien is, ziet Izaäk het levenslicht. Weer is er een machtsverschuiving in het kamp van Abraham. Dit wordt duidelijk tijdens het feest waarop ze vieren dat Izaäk gespeend is. Sara kijkt naar de zonen van Abraham als ze beseft dat deze jongens niet samen kunnen erven, dat ze elk hun grote beloften van God gekregen hebben. Dat heeft grote gevolgen voor Hagar. Weer vertrekt ze, nu met haar zoon. Niet als slavin, maar als vrije vrouw. Ze trekt de woestijn van Berseba in, dwaalt rond en als het water in de zak op is, is ze bang dat Ismaël en zij gaan sterven. Zou ze gedacht hebben dat de Eeuwige Zijn beloften aan Ismaël vergeten was? Dan verschijnt er weer een engel. Hij herhaalt dat de Eeuwige Ismaël tot een groot volk zal maken en Hagar ziet de bron vlakbij. In Genesis 25: 13-15 staat dat Ismaël maar liefst twaalf zonen krijgt. Ook al is hij niet de zoon waarmee de Eeuwige zijn verbond zal maken (zie Genesis 17), Hij vergeet hem niet. En daarmee vergeet de God die ziet Hagar niet.  Ze kijkt naar buiten, naar de pas geoogste velden dichtbij de stad. De eerste zonnestralen schijnen over de stoppelige lapjes grond. Ze moet zich beheersen om niet over het venster te leunen om te zien of de Israëlieten er al aan komen. Ze hoort ze nog niet.
Elke dag lopen ze om de stad. Dan klinkt het doordringende geluid van de ramshoorns over de velden, het dringt de ramen en hun huizen binnen en lijkt de bewoners te verlammen. Haar broer gaat snel aan de kant als ze opstaat om water te halen. Ze ontwijkt zijn blik. Voor hem zal ze altijd een hoer blijven, een schande voor de familie. “Weet je zeker dat ze jou zullen sparen?” vraagt hij voor de zoveelste keer. Ze knikt kort – heeft geen zin om een antwoord te vormen – en neemt een slok uit de kom. Als vanzelf gaat haar blik naar het scharlaken koord dat over het venster naar buiten stroomt. Rachab, een Kanaänitische vrouw, woont op de muur van Jericho. Door haar beroep zal ze goed op de hoogte zijn geweest van de laatste nieuwtjes en roddels. Zij heeft in elk geval gehoord van de tocht van Israël door de Rietzee en de overwinning op de machtige koningen Og en Sihon. In Jozua 2:11 zegt ze tegen de twee verspieders: “Toen we dat hoorden smolt ons hart weg van angst, en vanwege u bestaat er geen moed meer in iemand, want de HEERE, uw God, is een God boven in de hemel en beneden op de aarde.” De belofte van de Eeuwige in Deuteronomium 2: 25 is werkelijkheid geworden: “Op deze dag zal ik beginnen de volken onder heel de hemel angst en vrees voor u te geven. Zij zullen geruchten over u horen en voor u sidderen en beven.” Waarom zouden de verspieders naar het huis van een hoer zijn gegaan? Misschien was dit een makkelijke plaats om informatie te winnen, hier zouden twee vreemdelingen immers niet opvallen. Misschien wilden ze even uit de band springen nu ze op vrije voeten waren. De Bijbel vertelt het niet. Ze brengen in elk geval de nacht door bij Rachab. Maar helaas komt de koning van Jericho er achter. Autonomie De Bijbel vertelt niet hoe Rachab in de prostitutie terecht is gekomen. Het kan zijn dat haar vader haar verkocht heeft of dat haar vader zo arm was dat zij op deze manier de familie moest voorzien van een inkomen, van voedsel. De kans is klein dat zij zelf deze keuze gemaakt heeft, aangezien het leven van vrouwen bepaald werd door de mannen om hen heen. Er wordt ook niet verhaalt over een man en kinderen van Rachab. Waarschijnlijk was ze een vrouw alleen. Ze handelt met een opvallende autonomie en houdt daarbij het belang van haar vader, haar familie voor ogen. De Joodse overlevering prijst Rachab om haar schoonheid en wijsheid. Net als de vroedvrouwen in Egypte, die weigerden de koning te gehoorzamen door pasgeboren jongetjes te vermoorden, weigert Rachab te doen wat de koning van haar vraagt en verstopt ze de twee verspieders. Net als deze vrouwen heeft ze meer ontzag voor de God van Israël dan voor de koning. Daarmee redt ze niet alleen haar eigen leven, maar ook dat van haar familie. Wachten Als de verspieders een paar dagen na hun bezoek aan Rachab veilig zijn teruggekeerd in het Israëlische kamp, trekt het volk door de Jordaan, die krachtig en breed is door het smeltwater uit de bergen. Het is een soort herhaling van de doortocht in de Rietzee. Alleen deze keer zijn Mozes, Mirjam en Aäron er niet bij. Net als vele andere Israëlieten zijn ze in de woestijn gestorven. Het is Jozua, in het Hebreeuws Yehoshua, die het volk het Beloofde Land in leidt. En de koningen aan het westen van de Jordaan doen het in hun broek als ze het horen over de wonderlijke oversteek (Jozua 5:1). Terwijl het volk over de droge bedding van de Jordaan wandelt, zich laat besnijden, hiervan hersteld en Pesach viert, wacht Rachab in haar huis op de muur. Ze is ongehoorzaam geweest aan haar koning en ik ga ervanuit dat ze haar familie al heeft verteld over haar reddingsplan. De stad zat potdicht omdat de Israëlieten zo dichtbij waren (Jozua 6:1). Hoe zouden die dagen geweest zijn? Nieuwe toekomst Dan, eindelijk, komt de aanval: de glinsterende ark met daaromheen priesters en mannen begeleidt door het doordringende geluid van de sjofar. Nergens lees je dat de Israëlieten vanaf de muren bespot werden. Zouden de Kanaänieten zo bang zijn geweest in het buitengewoon goed versterkte Jericho? Rachabs keuze voor de God van Israël redde haar en gaf haar een nieuwe toekomst. Niet meer als hoer op de muur langs de wegen van Jericho, maar als redder van het volk van de Eeuwige. Stiekem denk ik dat zij enig aanzien genoot onder het volk Israël. De Bijbel vertelt namelijk dat ze is getrouwd met Salmon, de zoon de stamoudste van Juda. Ze werd de moeder van Boaz en een voorouder van koning David en Yeshua de Messias. Met één hand zorgt ze dat de sluier goed voor haar gezicht blijft. Haar vingers knijpen zo hard in de stof dat ze verkrampen. Ze tuurt tegen de zon in om te zien of hij er aan komt. Hij móet hier langskomen, een andere weg naar Timna is er niet. Haar hart klopt in haar keel: zal hij haar herkennen?
Haar gedachten gaan naar de tijd dat ze in zijn huis woonde en naar Er, zijn zoon en haar eerste man. Daarna gaan ze vanzelf naar Onan, die na de dood van Er bij haar een kind moest verwekken, maar dat vertikte. Ze huivert als ze denkt aan zijn lach wanneer het niet lukte om haar frustratie te verbergen. Nadat ook hij gestorven was, was ze terug gegaan naar het huis van haar vader. Zogenaamd om te wachten tot Juda’s jongste zoon oud genoeg was om te trouwen. Ze zucht. De meeste vrouwen van haar leeftijd zijn al lang moeder. Zonder kinderen is ze niemand. Als haar vader sterft, wacht haar de bedelstaf. Ze klemt haar kaken op elkaar - dat zal niet gebeuren. Haar blik fixeert zich op de mannen die over de weg lopen en haar hart slaat een slag over als ze hem herkent. Juda’s hand omknelt de staf en ze herkent hem aan de rechte rug en zijn grote stappen. Hij was nooit van plan geweest zijn jongste zoon aan haar te geven. Zacht prevelt ze: “O Eeuwige, laat het Uw wil zijn dat ik dit huis niet leeg verlaat.” De Eeuwige lijkt Tamars stoutmoedige actie te zegenen, want ze raakt zwanger van Juda. Volgens sommige rabbijnen was ze nog maagd, aangezien de zonen van Juda nooit gemeenschap met haar hebben gehad. Drie maanden zijn voorbij gegaan als Juda verneemt dat zijn schoondochter een kind bij zich draagt. Als familiehoofd reageert hij rechtlijnig met: "Breng haar de stad uit en laat haar verbrand worden!" (Vers 24) Dit is een straf die normaliter voor dochters van priesters geldt wanneer ze zich schuldig maken aan hoererij. Volgens rabbi Rashie was Tamar de dochter van Shem, een priester. Schande Terwijl Tamar de stad uitgeleid wordt, stuurt ze een bode naar Juda met het onderpand dat hij haar had gegeven voor hij met haar sliep: de ring, staf en snoeren. Na hoe Juda haar in het verleden heeft behandeld, zou het begrijpelijk zijn geweest als Tamar vrij direct had laten zeggen dat hij de vader van haar kind is. Ook al zou Juda daarmee te schande komen te staan. Na de dood van zijn tweede zoon Onan had Juda namelijk een keuze ten aanzien van Tamar: óf hij liet haar vrij waardoor ze opnieuw kon trouwen óf hij gaf haar zijn jongste zoon in een leviraatshuwelijk óf hij nam zelf de leviraatsplicht op zich. Juda doet niets van dit alles. Hij stuurt haar terug naar haar vader waar ze als weduwe verder moet leven tot zijn jongste zoon oud genoeg is om te trouwen. Tenminste, dat zegt hij. Loyaal Opmerkelijk genoeg laat Tamar de boodschapper zeggen: "Van de man van wie deze voorwerpen zijn, ben ik zwanger." Ondanks hoe Juda haar in het verleden heeft behandeld, legt Tamar haar leven en het leven van haar ongeboren kind in zijn handen. Haar loyaliteit aan Juda’s familie is meer dan bijzonder en getuigt van grote moed. Hierdoor staat Juda weer voor een keuze. Erkent hij dat hij de vader is van haar kind? Of kiest hij ervoor net te doen alsof hij van niets weet waardoor hem de schande bespaard wordt? Dan zal Tamar sterven en kan hij gewoon door met zijn leven. Juda neemt zijn verantwoordelijkheid en de schande die daarbij hoort. Volgens de rabbijnen laat hij met deze handeling zien dat hij het waard is om alle letters van de Godsnaam in zijn naam te dragen. Juda's reactie op de bode van Tamar is: ‘Zij staat in haar recht, meer dan ik, omdat ik haar niet aan mijn zoon Sela gegeven heb.’ Dubbele zegen Later baart Tamar twee jongens, een dubbele zegen. Eerst steekt Zerah zijn hand naar buiten en hij krijgt een rode draad om zijn pols, maar dan baant Perez zich er langs en wordt als eerste geboren. Als Boaz Ruth tot vrouw neemt ontvangt hij de volgende zegening: Moge uw huis worden als het huis van Perez, die Tamar aan Juda baarde, door het nageslacht dat de HEERE u uit deze jonge vrouw geven zal. (Ruth 4:12) Hadden ze toen al in de gaten hoe enorm rijk deze zegening is? Uit Perez kwam koning David voort, evenals onze Messias: Yeshua. Voor de fans van Girls in Trouble Music: ze hebben ook een lied gemaakt over Tamar. Het is hier te luisteren. Haar hart bonkt in haar keel. Als haar man zou weten wat ze nu doet, zal hij razend worden. Maar thuisblijven is geen optie, dan wacht hen iets veel ergers. Als de ezel zich verstapt, grijpt ze in de lange haren van zijn vacht. Ze probeert haar ademhaling rustig te krijgen door de frisse ochtendlucht in te ademen. Deze tijd van het jaar is de atmosfeer gevuld met de geuren van bloeiende bloemen en planten. Het lukt haar niet om er van te genieten en ze concentreert zich weer op het pad dat onder haar naar beneden slingert. Een stuk voor haar uit lopen de knechten met hun ezels. De manden langs hun schoften zitten tot de rand vol met broden, wijn, schapenvlees, koren, koeken en vijgen. Ze heeft zelf gezegd dat ze het mee moesten nemen. Weer kijkt ze over haar schouder. Als Nabal haar maar niet achterna komt! Als het pad zich om de bocht slingert, stokt de adem in haar keel. Ook al heeft ze hem nog nooit gezien, tussen de bewapende mannen herkent ze David meteen. Volgens de rabbi’s was Abigaïl niet alleen een wijze en verstandige vrouw, maar hoort ze ook thuis in de lijst van de vier mooiste vrouwen. De andere drie zijn Sara, Rachab en Esther. Rijke, doch dwaze Nabal Het verhaal van Abigaïl en David speelt nadat David Sauls leven spaarde in de grotten van Engedi. Als Samuël is gestorven en begraven, vertrekken David en zijn mannen naar de woestijn Paran. In die buurt ontmoet hij de herders van de rijke Nabal. Volgens 1 Samuël 25 heeft Nabal drieduizend schapen en duizend geiten. Ook heeft hij bezit in Karmel en David verneemt dat hij daar is om zijn schapen te scheren. Hij stuurt hij tien knechten die voedsel vragen in ruil voor de bescherming die hij en zijn mannen Nabals herders hebben geboden. De dwaas Nabal beledigt David. Als David dit hoort, trekt hij met vierhonderd gewapende mannen op naar Karmel om alle mannelijke leden van Nabals huishouden om te brengen. Abigaïl wordt echter op de hoogte gesteld door een van Nabals knechten en ze beveelt ezels te beladen met geschenken. Zo trekt ze David tegemoet. Profetes Als Abigaïl en David elkaar voor het eerst ontmoetten is Abigaïl getrouwd. Ze is een welgestelde vrouw en geniet een hoge status. David daarentegen is een vluchteling, een staatloze, op de vlucht voor koning Saul. Toch glijdt Abigaïl van haar ezel en laat zich voor hem op de grond vallen. In de Naardense Bijbelverstaling staat dat haar neusvleugels de aarde raken. Ze noemt zichzelf zijn dienares en behandelt hem alsof hij al koning is. Mede daarom is Abigaïl volgens de Talmoed een profetes. In vers 28 zegt ze: ‘Vergeef toch uw dienares de overtreding, want de HEERE zal voor mijn heer zeker een blijvend koningshuis maken, omdat mijn heer de oorlogen van de HEERE voert en er al uw levensdagen geen kwaad bij u gevonden is.’ De ideale vrouw. Ze beschermt de belangen van haar man, neemt initiatief wanneer hij in gebreke blijft en maakt excuses voor zijn schofterige gedrag. De HEERE helpt David aanvaardt haar geschenken en bergt zijn zwaard weer op. Abigaïl keert terug naar haar man, maar omdat hij een overdadige maaltijd in zijn huis houdt, vertelt ze hem niets. Pas de volgende ochtend hoort Nabal van haar wat ze gedaan heeft en ‘toen bestierf hem het hart in zijn binnenste en hij werd als steen.’ Na ongeveer tien dagen treft de HEERE Nabal zo dat hij sterft. Volgens David heeft de HEERE hem geholpen. Weer stuurt hij boden naar het huis van Nabal, nu met de vraag of Abigaïl Davids vrouw wil worden. Abagaïl gaat meteen met de boden mee en wordt Davids tweede vrouw. Volgens de Midrasj is het huwelijk uit liefde. Scheurtjes Als vrouw van David maakt Abigaïl van alles mee. Vanuit Ziklag wordt zij met alle andere vrouwen en kinderen door de Amalekieten ontvoerd en later weer bevrijdt door David en zijn mannen. Niet lang daarna sterft koning Saul en wordt David tot koning gekroond in Hebron. In deze stad wordt de zoon van Abigaïl en David geboren: Chileab, die ook Daniël wordt genoemd. Volgens de joodse overlevering is David de eerste drie maanden niet intiem geweest met Abigaïl. Daardoor is zeker dat haar kind een zoon van David is. Veel later, als Davids koninkrijk de eerste scheurtjes begint te vertonen, valt Davids oog weer op een getrouwde vrouw. Nu zijn de rollen omgekeerd: hij is een machtige koning en zij is de vrouw van een van zijn dapperste soldaten. Ik weet niet wat Bathseba had kunnen doen waardoor deze geschiedenis anders was verlopen. Ik weet niet hoeveel een vrouw uit het volk in te brengen had als een koning haar iets vroeg. De Bijbel verhaalt in elk geval niet over enig tegengas van Bathseba. Opvallend is dat Abigaïl, ook al heeft ze een man die ‘slecht en hard was in zijn optreden’, toch actie onderneemt om te voorkomen dat David hem doodt. Volgens de rabbi's is Abigaïl het soort vrouw dat geprezen wordt in Spreuken 31: 10-31. Girls in Trouble Music maakte er een lied over: 'Rubies'. Of Debora zelf kinderen heeft gebaard, staat niets geschreven, wel noemt ze zichzelf in Richteren 5:7 ‘Moeder in Israël’. In haar beroemde lied, dat ze zingt na de overwinning op de Kanaänieten, verschijnen uiteenlopende moeders op het toneel.
‘Onder de palmboom van Debora, tussen Rama en Bethel’, daar woonde Debora, en de Israëlieten gingen voor rechtspraak naar haar toe. Ze is de enige vrouwelijke rechter in het boek Richteren. Profetes Debora was een profetes. Waarom ze een profetes genoemd wordt, staat niet in de Bijbel, maar natuurlijk hebben de rabbi's daar een verklaring voor. Debora wordt de ‘vrouw van Lappidoth’ genoemd. In de grondtekst staat eshet lappidot. Dat kan vrouw uít Lappidot betekenen, maar ook vrouw ván Lappidot. Nog een derde betekenis is vrouw van fakkels, omdat lappidot letterlijk fakkels betekent. Vandaar het verhaal dat Debora lange pitten maakte voor de menora in de tabernakel in Silo. Ze maakte de pitten extra dik waardoor ze mooi licht verspreidden. Haar man bracht ze naar de tabernakel. De Eeuwige zag wat Debora deed en zei: ‘Omdat jij mijn licht groter wil maken, zal ik jouw licht in Juda en Jeruzalem groter maken’. Zo werd Debora een profetes. De Joodse traditie gaat er van uit dat Barak de man is van Debora. Interessant is dat Barak bliksem betekent - een vurig koppel. Palmboom De palmboom waaronder Debora rechtsprak, heeft volgens de rabbi’s ook een symbolische betekenis. Met zijn rechte stam en de bladeren in de top die zich naar de hemel draaien, staat hij voor de generatie van Debora, de generatie die eendrachtig naar de Eeuwige luisterde. Een andere verklaring voor het rechtzitten onder de boom is dat Debora, als vrouw, niet met een man alleen kon zijn in haar huis. Onder de boom zat ze in het volle zicht. Barak weigerde ten strijde te trekken als Debora niet met hem meeging. Geen vreemde eis. Bedenk dat koning Jabin negenhonderd ijzeren strijdwagens bezat, die zijn vergelijkbaar met de tanks van nu. Daarnaast kon een profeet het leger inspireren en door goddelijke ingeving weten wat het juiste tijdstip voor de aanval was. Debora ging mee, maar vertelde Barak dat hij weinig eer zou behalen, want de Eeuwige zou Sisera in handen geven van een vrouw. Strijdende sterren Barak daalde de berg Tabor af om te vechten, Debora blijft op de berg, net als Mozes in de strijd tegen de Amalekieten. Volgens de Joodse overlevering heeft de Eeuwige op verschillende manieren ingegrepen tijdens de strijd. Zo is de zon blijven stilstaan, veranderde de nacht in dag. Ook stuurde hij een overstroming waardoor de gevreesde strijdwagens vastliepen. Net als Mirjam na de tocht door de Rietzee en als voorloper van de vrouwen die Davids overwinningen vierden met zang en dans, zette ook Debora een lied in na de strijd (Richteren 5:20): Vanuit de hemel streden zij, vanuit hun banen streden de sterren tegen Sisera. Geboorte Sisera koos het hazenpad en verschuilde zich in de tent van Heber, de Keniet. Hier verschijnt een tweede moeder op het toneel: Jaël. Zij ving Sisera op, gaf hem melk te drinken, stopte hem in, wachtte tot hij sliep en… Hamerde een tentpin door zijn hoofd. Debora zong over de daad van Jaël in Richteren 5: Laat gezegend zijn boven de vrouwen, Jaël, de vrouw van Heber, de Keniet. (…) Zij sloeg Sisera, spleet zijn hoofd, verbrijzelde en doorboorde zijn slaap. Tussen haar voeten kromde hij zich, viel hij, lag hij. Tussen haar voeten kromde hij zich, viel hij. Waar hij zich kromde, waar hij zich kromde, daar viel hij, geschonden. Omdat er in het Hebreeuws staat ‘tussen de benen’ vertellen sommige commentaren dat Jaël Sisera eerst heeft verleid en hem na de daad heeft gedood. Een andere verklaring is dat Debora zingt over moeders. Eerst over haar eigen rol als moeder van Israël, dan over Jaël als moeder van de dood. Jaël doodde Sisera tussen haar benen, daar waar een kind wordt opgevangen na de geboorte. Door een moeder van de dood voor Sisera te zijn, schenkt Jaël leven aan Israël. Moeder Meteen hierna springt het lied naar de vrouw die Sisera het leven heeft geschonken. Verlangend keek ze uit naar de terugkeer van haar zoon, naar de val van Israël. Even lijkt het of Debora loyaal is, als de ene moeder naar de andere moeder, maar dat is snel over. Debora is alleen loyaal aan de Eeuwige en Israël. Haar moederschap reikt verder dan biologisch: zij is een moeder voor Israël. O General is een lied van Girls In Trouble Music over Debora en Jaël. Hier kun je hem luisteren. |
Vrouwen
|
RSS-feed
