Verdacht

Onze jongste ging nog maar net naar de grote school. Op de tweede dag kon hij zijn boeken ophalen, samen met zijn zus. Deze dag ondervond ik aan den lijve de bijwerkingen van ‘het nieuwe normaal’. Mensen zijn bang, zoals een agent me later op die ochtend vertelde.
 
Nadat ik onze jongste niet al te uitbundig had uitgezwaaid op het station, ging ik boodschappen doen. Een uur later stond ik weer bij het station om de oudste uit te zwaaien. Thuisgekomen pakte ik de boodschappen uit en hing de was op. Terwijl ik daarmee bezig was, hoorde ik iemand hard op de deur van de buren bonken. Onze felle terriër ging als een idioot te keer en ik bedacht dat ik mijn fiets nog onder het dak moest zetten. Aan de voorkant van ons huis werd ik staande gehouden door een niet al te vriendelijke agent in uniform. Wijdbeens stond hij midden in onze voortuin: ‘Bent u de bewoner van dit pand?’
‘Ja.’ (Mijn stressniveau steeg tot ongekende hoogte.)
‘Zijn er meer mensen aanwezig in dit pand?’
‘Nee, ik ben alleen.’ (Wat is er aan de hand?)
‘U bent alleen?’
‘Ja, ik ben alleen.’ (Wat is er aan de hand?)
Er waren nog twee agenten. Ook zij hadden zich breed gemaakt en leken mij te taxeren. Voor ons huis stond een politieauto. Op de kruising, iets verderop, stond nog een schuin geparkeerd. Ik besefte het toen niet, maar al mijn vluchtroutes waren afgesneden.
 
Mijn gedachten gingen razendsnel zonder iets logisch te produceren. ‘Wat is er aan de hand?’
De agent wees naar mijn auto. ‘Stond dit voertuig hier net ook al?’
‘Ik ben er net mee weg geweest.’
‘U heeft er in gereden?’
‘Ja, ik heb boodschappen gedaan, de kinderen…’
‘We hebben een melding gekregen over dit voertuig. Mogen we hem bekijken?’
‘Gaat uw gang,’ zei ik.
Ik had de deuren niet op slot gedaan omdat ik over drie kwartier weer weg moest om de kinderen en hun dertigduizend boeken op te halen.
Een vrouwelijke agent kwam aarzelend op de auto af. Ze zwermde er wat omheen, alsof er explosiegevaar was, en toen opende ze een deur. Op de achterbank lag een speelgoedgeweer van onze jongste. De kolf is van een buks. Mijn man heeft er een ijzeren loop op gezet en een rij rommelmarktkogels aan vast gemaakt.
‘We hebben een melding gekregen over een vuurwapen,’ begon de agente gewichtig. Ze haalde het geweer uit de auto en bekeek het grondig. Daarna begon ze foto’s te maken. Eindelijk snapte ik het, hoewel ik het tegelijkertijd niet snapte.
‘Van wie is dit?’ vroeg de agent.
‘Van mijn zoon. Het is een speelgoedgeweer.’
 
Eindelijk kwam er wat ontspanning bij twee van de drie agenten. De vrouw bleef in haar rol: ‘Kun je hier iets mee afvuren?’
Weer mijn hoofd vol gedachten… Nu hoe je in vredesnaam iets zou kunnen afvuren met dat ding. Misschien als je heel hard door de loop zou spuwen dat er aan de andere kant wat spetters uit zouden komen, verder kom ik niet.
De agent naast me antwoordde voor mij: ‘Nee.’
Ik viel hem maar meteen bij. Ze vroegen naar identificatie en ik draafde naar binnen om mijn rijbewijs te pakken. Terwijl hij gegevens noteerde, vroeg ik: ‘Is dit strafbaar?’
‘Ik denk het niet,’ kreeg ik als antwoord.
Agent nummer drie brak in: ‘Nou, ik ga naar mijn volgende afspraak, oké?’ En weg was hij.
De vrouwelijke agent had zich even afzijdig gehouden om te overleggen met de chef en zei nu: ‘We moeten het wapen in beslag nemen. Het lijkt te echt.’
Ze bleef hardnekkig in haar rol en kwam nog met een officieel verhaal over degene die de melding had gedaan. Als deze nog stappen ondernam, moest ik naar bureau komen om een verklaring af te leggen. De agent beloofde hierover later op de dag te bellen.
Ik heb niets meer gehoord.
 
Fryslân boppe.